14 luty- Walentynki :-)

Witajcie!

Postanowiłem założyć bloga naszej gazetki. 
Czy to dobry pomysł? Zobaczymy:-)

Dziś, z racji dnia św.Walentego, chciałbym przypomnieć opowiadanie, które pojawiło się kiedyś na łamach naszej gazetki. Mam nadzieję, że Wam się spodoba:-).

                                Pechowy dzień

          Wiktoria siedziała po turecku na łóżku już dobrą godzinę i tępo gapiła się w plakat Justina Timberlake’a. „Co tam Justin! – myślała – wystarczy mi ON!” Tym kimś był od dawna podziwiany Artur zwany Arti. Ten pseudonim zawsze kojarzył się jej  z artystą, co w pewnym stopniu się zgadzało... Urodzony aktor, na plastyce malarz, choć najwięcej udzielał się w sporcie! Z urody może nie należał do czołówki szkoły, ale jego urok osobisty działał na większość dziewczyn. Chodził do równoległej klasy i zdarzyło się nawet raz, że pojechali razem na wycieczkę. Najbardziej spodobało się Wiki to, że miał swoje zdanie – nie zawsze dawał się wkręcić w wymyślone przez kolegów „numery”. Jedyny moment, kiedy mogła bezkarnie się mu przyglądać, to były szkolne akademie i przede wszystkim dyskoteki. Niestety te nie zdarzały się tak często, jakby sobie życzyła. Olka – jej kumpela- od dawna namawiała ją, żeby wreszcie zrobiła pierwszy krok. Ale po pierwsze, nie należała do osób odważnych i z ochotą rzucających się w paszczę lwa a po drugie, zrobienie z siebie idiotki  raz na zawsze przekreśliłoby jej i tak bardzo marne szanse. Pomysł bliższego poznania Artiego zrodził się dzięki szczęśliwemu trafowi. Nauczycielka zajmująca się redagowaniem gazetki poprosiła go o przygotowanie wyników sportowych. Olka, jak się tylko o tym dowiedziała, nie mogła przestać myśleć, jak by tu pomóc przyjaciółce. A że ona, w przeciwieństwie do Wiki, była osóbką, która nie boi się „obciachu”, nie mogła spać, póki nie obmyśliła planu. Dźwięk telefonu wybudził rozmarzoną Wiktorię.

- Halo?

-Wiki? To ja, Olka. Idziesz jutro do szkoły?

- A dlaczego nie? – spytała tępo Wiktoria.

- No wiesz, matma, polak.....i w  ogóle.....

- Eeee.....idę, idę....coś tam umiem, a poza tym jutro MY mamy lekcje o tej samej porze!

- Ach, tak....To dobrze.

- Dlaczego dobrze? Znowu coś kombinujesz?

- Hmmm.....spróbuj zrozumieć, nie mogę patrzeć, jak się męczysz....

- Olka! Daj spokój! Nie chcę się zbłaźnić! Już lepiej nic nie robić...

- „Siedź w kącie, a znajdą Cię” – powiedziała do siebie Olka.

- Co tam mruczysz pod nosem?

- Nic, nic....kończę. Wieczór mam z głowy, skoro MUSZĘ jutro iść do szkoły...Ale od czego ma się przyjaciół?

-Nic nie rozumiem, ale mam złe przeczucia – zaśmiała się Wiki – Miłej nauki! – dodała z nutką złośliwości.

Olka wyrwała ją z bezkształtnych marzeń o Artim. Czar prysł, wróciła rzeczywistość. Rzeczywistość w postaci zeszytu do polaka. Z nauką zeszło do późnego wieczora, nawet jeść jej się nie chciało. Patrząc na Justina uśmiechającego się do niej ze ściany, beznamiętnie przeżuła przygotowane przez mamę kanapki. Z nerwów spowodowanych matmą, polakiem i pomysłami Olki usnęła w mgnieniu oka.

Nazajutrz pech przyplatał się jeszcze w domu. Oblała herbatą białą koszulkę polo z emblematem i zmuszona byla włożyć kamizelkę. Nienawidziła kamizelek od dziecka a ta  szkolna nie miała w sobie nic, aby tę nienawiść przełamać. Spóźniła się na polski, co nie pozostało bez echa. Na matmie okazało się, że nie powtórzyła wszystkiego, co niezbędne.A na dużej przerwie....

- Idzie! – szepnęła konspiracyjnie Olka do ucha Wiki.

- Przestań. – Wiki aż się zagotowała.

Kiedy Artu zbliżył do nich, Olka podeszła do niego.

- Hej! Jestem Olka a to moja kumpela Wiki. Sorki, że Cię zaczepiam, ale musimy dzisiaj mieć te materiały.

- Cześć ... ale o jakie materiały wam chodzi?

- Materiały do gazetki szkolnej...te o sporcie – wyjaśniała z niewzruszoną miną Olka.

- Aaaaa.....wyniki sportowe! Mam je spisane, ale na kartce. Czy to naprawdę musi być na dzisiaj!

- MUSI – stwierdziła Olka stanowczo.- Wiktoria mieszka niedaleko Ciebie, więc po południu może po te materiały podskoczyć. A jak nie zdążysz, to Ci podyktuje a Ty wklepiesz do kompa. Co Ty na to?

Artur popatrzył na czerwoną twarz Wiktorii, uśmiechnął się i powiedział:

- Super! A wiecie, gdzie dokładnie mieszkam?

- Wiktoria wie....- wyrwało się Olce, ale w porę ugryzła się w język i dokończyła - ...w którym bloku.

- Mieszkam na 2 piętrze, mieszkanie nr 16. Czekam w takim razie, hej!

Kiwnął głową i poszedł. Dzwonek uratował Olkę z poważnych tarapatów, gdyż Wiki miała dylemat: udusić, walnąć plecakiem w głowę czy utopić w szkolnej umywalce. Tymczasem trzeba było biec na technikę...Reszta przedmiotów nie była w  stanie zainteresować Wiktorii, która cały czas myślała o tym, co zaszło...

-„Przecież jakby nie chciał, żebym przyszła, to coś by wymyślił? Ale przecież głupio by było, powiedzieć – nie!” Te i inne pytania kłębiły jej się w głowie, ale tak naprawdę to klamka zapadła. Postanowiła jednak dla zasady nie odzywać się do Olki...do końca dnia.

Gdy tylko wróciła do domu, rozmyślała nad znaczeniem słów: po południu. Po południu to znaczy kiedy??? Była 12.20 a więc po południu!!! Wiedziała jednak, że Artur ma lekcje trochę dłużej. Postanowiła pójść o 16.00 – po obiedzie. Do tej pory czas wlókł się jak zaczarowany, a ona myślała tylko o tym, jak nie zrobić się czerwona. Niestety na to nie miała wpływu. Gdy zbliżała się godzina „zero”, ubrała się w jej zdaniem luzackie ciuchy i poszła z miną skazańca. Czuła przez skórę, że ten dzień nie należy do najlepszych i zapewne coś jeszcze się wydarzy. W najczarniejszych snach nie przewidziała jednak tego, co się stanie....

Z bijącym sercem i z obowiązkowymi wypiekami na twarzy nacisnęła na dzwonek. Drzwi otworzyły się po chwili i na klatkę wyjrzała mama Artiego.

- Dzień dobry! Jestem koleżanką Artura i umówiłam się  z nim dzisiaj....to znaczy....miałam przyjść po materiały do szkolnej gazetki.

- Dzień dobry! Ale Artura jeszcze nie ma! Ma trening,  – popatrzyła na zegarek – ale za 10 minut powinien być w domu. Proszę wejdź i zaczekaj.

Wiktoria nie wiedziała, co robić, ale nagle obudziła się w niej jakaś wola walki.

- Dziękuję – odpowiedziała i weszła do domu .

- Proszę, siądź sobie w pokoju, masz tu gazety, żeby Ci się nie nudziło – rzekła wręczając plik jakichś kolorowych pisemek – Ja niestety muszę wyjść, ale mąż jest w domu. Artur na pewno zaraz będzie. Do widzenia!- krzyknęła na odchodnym i w pokoju pozostał po niej tylko zapach perfum. Wiki z nudów zaczęła przeglądać gazety: moda dla starszych pań, reklamy, artykuł o niechcianym dziecku..... Nagle do pokoju wszedł tata.

- Dzień dobry! Jesteś koleżanką Artura z klasy?

- Nie, ze szkoły. Piszemy artykuły do gazetki szkolnej.

- Ach tak....- odpowiedział tata sadowiąc się na kanapie. – A co to szanowna koleżanka wyczytała w tych gazetach ciekawego?

Wiki z prędkością błyskawicy przerzucała w pamięci strony przeglądanej gazety: „Moda? nie....niechciane dziecko....eeeee...jeszcze gorzej.....reklamy? Reklamy!”

- Przeglądałam gazetę i natknęłam się na reklamy. Już teraz wszystko można kupić drogą wysyłkową. Znalazłam na przykład reklamę butów za 15 zł.! Za taką cenę to chyba muszą być z tektury!- zaśmiała się Wiki. Tata Artura wziął do ręki gazetę, popatrzył na reklamę a następnie.....zdjął swojego buta i zaczął mu się przyglądać. Wiki nie wierzyła własnym oczom! W ręku trzymał buta z reklamy. Po raz pierwszy, gdyby tylko miała lustro, poznałaby znaczenie słowa „purpura”.

- Hmmm- mruknął tata- nie są może jakieś specjalne, ale na pewno nie są z tektury!

Wiki chciało się płakać, ale ostatkiem sił opanowała się.

- Przepraszam pana(to „przepraszam” dotyczyło chyba wszystkiego po trochu), ale muszę już iść. Artura nie ma, a ja mam jeszcze tyle do nauki.

- Oczywiście, oczywiście....Czy coś Arturowi przekazać?

- Nie, dziękuję, spotkamy się jutro w szkole. Do widzenia!

- Do widzenia!

Wiktorii zdawało się, że tata Artura dziwnie sie uśmiecha, połączenie politowania z kpiną. Spaliła za sobą wszystkie mosty...

Długo się trzymała, zrobiła nawet wszystko, co było zadane, ale wieczorem, kiedy zadzwoniła Olka i spytała, jak było, nie wytrzymała i tylko płakała do słuchawki.

Nie chciała iść do szkoły, ale postanowiła stawić czoło temu, co się stało.

Chowała się w ubikacji każdą przerwę, ale po jednym z dzwonków na lekcję wpadła wprost na Artura.

- Cześć! – uśmiechnął się Artur – Dlaczego nie zaczekałaś? Spóźniłem się tylko 5 minut!

- Eeeee....tak wyszło.- Wiki spuściła głowę.

- Rozmawiałaś z moim tatą, mam nadzieję, że znowu czegoś nie wymyślił......

- To znaczy?

- Uwielbia robić sobie żarty i  czasami przesadza.... Mówił coś, że śmialiście się z reklam.

Wiki znieruchomiała. Podniosła oczy i wyrzuciła z siebie słowa:

- Śmiałam się z butów Twojego taty, ale nie chciałam.....

- Tych z reklamy? – Arti zaczął się śmiać – Kupiliśmy je tacie z bratem na 50. urodziny. Dla takiego kawalarza to miał być extra prezent. Tymczasem tata zawziął się i na złość nam nosi je zawsze. Nawet wtedy, jak idzie do nas na wywiadówkę....Wyobraź sobie, co za obciach!

- Ach tak......- tylko tyle umiała z siebie wydobyć – to dobrze....cześć....!

- Halo! A gazetka? Nie zdążyłęm jej zrobić, więc może mi pomożesz dzisiaj? Ty byś podyktowała, a ja bym napisał.

- Wiesz....

- Taty dzisiaj nie będzie – dodał ze śmiechem.

- To może weź notatki i przyjdź do mnie?

- Super! Dzisiaj  kończymy razem p w-fie, więc najpierw możemy zajrzeć do mnie po materiały a potem iść do Ciebie spisać to i zgrać na płytkę.

- Ale ja nie mam nagrywarki!

- To wrócimy do mnie i nagramy. Co Ty na to?

- Dobra. – tylko tyle zdołała wykrztusić, ale tym razem jedynym uczuciem, które w niej rosło i niemalże unosiło nad ziemię, była ogromna radość!

- Będę czekał na Ciebie po lekcjach przed szkołą, ok? Narka!

Obróciła się szybko, żeby nie widział tej radości. I pobiegła uściskać Olkę!

FR